Ο αθλητισμός και δη το τρέξιμο μπήκε στη ζωή μου στην ηλικία των 36. Λάτρεψα το τρέξιμο αμέσως, γιατί ένιωσα τα ευεργετικά οφέλη του από την πρώτη στιγμή (δείτε εδώ ). Γνώρισα τον άντρα μου χάρη στον πρώτο μου αγώνα (εδώ) και μετά τη μητρότητα κατάφερα να επανέλθω γρήγορα και να τρέξω τον δεύτερο μαραθώνιο μου (εδώ). Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και νιώθουμε ευλογημένοι που μπορούμε και τρέχουμε. Φέτος, όπως σας είχα αναφέρει πολλές φορές, ο Δημητράκης μας αρρώσταινε πολύ συχνά με αποτέλεσμα να χάσουμε αγώνες για τους οποίους είχαμε προπονηθεί. Η τελευταία μας ευκαιρία για να συμμετέχουμε σε έναν αγώνα ήταν το Anemos Night Ultra Running που θα διεξαγόταν στη Λάρισα στις 2/6. Δηλαδή 12 ώρες τρέξιμο μέσα σε ένα γήπεδο και νικητής όποιος κάνει τα περισσότερα “γύρω γύρω όλοι”! Αρχίσαμε λοιπόν την προπόνηση. Εγώ έπαθα βρογχίτιδα που με ταλαιπώρησε για 1,5 μήνα, οπότε μου έμεινε μόνο 1 μήνας σχεδόν για προετοιμασία. Στόχος μου ήταν να συμμετέχω στον αγώνα χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις, απλά να μετρήσω τις δυνάμεις μου. Ο Κωστής στο μεταξύ έκανε παπάδες στις προπονήσεις του! Βελτιωνόταν μέρα με την ημέρα κι έφτασε σε ένα εξαιρετικό επίπεδο φιλοδοξώντας να διανύσει 120km. Η μεγάλη μέρα πλησίαζε…Για πρώτη φορά στη ζωή μου είχα αποφασίσει να τρέξω χωρίς άγχος, με πίστη στον εαυτό μου! Συνήθως κάτι συνέβαινε στους αγώνες που συμμετείχα και στράβωνε η δουλειά π.χ. ένας πόνος εδώ, μια ενόχληση εκεί, κόπωση κτλ. Ερχόταν λοιπόν το διαολάκι και μου έλεγε “Ω, πόσο πολύ πονάς! Σταμάτα/εγκατάλειψε/ρίξε τον ρυθμό σου. Αποτέλεσμα; Επηρεαζόμουν από αυτό το διαολάκι και τα έκανα μαντάρα. Αυτή τη φορά είχα αποφασίσει να το αγνοήσω επιδεικτικά και να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου! Και τα κατάφερα!
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή! Παρασκευή πρωί σχολείο, εξετάσεις, ταξίδι για Πάτρα να αφήσουμε τον μικρούλη μας στους γονείς μου και βουρ για Λάρισα! Φτάσαμε αργά το βράδυ και κατευθείαν πήγαμε για φαγητό! Μια μακαρονάδα επιβάλλεται πριν τον αγώνα, αφού πρέπει να φορτώσουμε τη μηχανή με υδατάνθρακα! Πρώτες εντυπώσεις πολύ θετικές! Πόλη γεμάτη ζωή, μαγαζιά, πεζόδρομους, πλατείες! Την επομένη βγήκαμε για brunch. Μεσημεριανό δεν φάγαμ για να μην βαρύνουμε. Η Λάρισα μας φάνηκε ακόμα πιο όμορφη στο φως της ημέρας. Έχει και ποταμό, έχει και πολύ πράσινο, έχει και πάρκο και πολλά μέρη ιδανικά για τρέξιμο! Ζηλέψαμε πολύ που στη Ζάκυνθο δεν έχουμε αυτές τις πολυτέλειες…Πίσω στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και λίγο νάνι.
Στις 5 το απόγευμα βρισκόμαστε στο ιστορικό Αλκαζάρ. Μας υποδέχεται ο γλυκύτατος και φιλόξενος Αλέξης και μας δίνει τις απαραίτητες οδηγίες. Πιάνουμε το τραπεζάκι μας, ακουμπάμε τα μπαγκάζια μας κι αρχίζουμε την προετοιμασία. Η ψυχολογία μου ήταν τέλεια. Είχα μια γλυκιά αγωνία για τον αγώνα, αλλά δεν ήμουν αγχωμένη. Έλεγα “θα πας όσο μακριά και όσο γρήγορα μπορείς και θα το απολαύσεις”
Στις 6 αρχίζει το πάρτυ. Ο Κωστής φεύγει μπροστά κι εγώ η κοντή χελωνίτσα αρχίζω τσούκου τσούκου να μετρώ γύρους. Στόχος μου ήταν να κάνω 200 ήτοι 80Km. Συχνά έπιανα κουβεντούλα με άλλους “τρελούς” που τρέχαμε στον ίδιο ρυθμό, όπως με τον Αλέξη, στον οποίο χρωστάμε και τις υπέροχες φωτογραφίες! Όλα πήγαιναν θαυμάσια, έτρεχα 5 λεπτά και περπατούσα 1. Σταματούσα πολύ συχνά για νερό (ο αγώνας ξεκίνησε με 34C) και φαγητό. Προτίμησα καρπούζι, πατατάκια, γιατί μασιόνται εύκολα συνοδεία λίγης coca cola. Μετά από 4 ώρες κι ενώ η κούραση έχει αρχίσει να γίνεται αισθητή, ο Κωστής μου ανακοινώνει ότι εγκαταλείπει, γιατί είχε νιώσει μια έντονη ενόχληση στην περιοχή της καρδιάς. Στεναχωρήθηκα τόσο πολύ, είχε κάνει τόση προετοιμασία για αυτόν τον αγώνα…Τι κρίμα! Μου έδωσε θάρρος για να συνεχίσω και ένιωσα ότι έπρεπε να τρέξω και για εκείνον! Ήθελα να τον κάνω περήφανο, ήθελα να εκπληρώσω τον στόχο για τον οποίο είχα έρθει!
Η ώρα περνούσε, τα πόδια βάραιναν όλο και πιο πολύ κι έτσι μείωσα το τρέξιμο (3 λεπτά τρέξιμο-3λεπτά περπάτημα) Τήρησα όμως στο έπακρο τη συμβουλή του “Μην τολμήσεις και κάτσεις σε καρέκλα! Είναι γλυκιά και δεν θα ξανασηκωθείς!”. Σταματούσα μόνο για να φάω και να πιω νερό. Έβλεπα ότι πλησίαζα τους 200 γύρους. Το όνειρο δεν ήταν μακριά! Τελικά στις 11 ώρες και 40 λεπτά διένυσα τα 80 πολυπόθητα χιλιόμετρα και σταμάτησα έχοντας διαφορά ασφαλείας από την τρίτη. Είχα εξασφαλίσει τη δεύτερη θέση, αλλά το σημαντικότερο; Είχα πετύχει μια πολύ καλή επίδοση! (Τι νόημα θα είχε ακόμα και η πρώτη θέση, αν είχα κάνει π.χ. μόνο 50km;) Πέφτω στην αγκαλιά του Κωστάκη μου, με συγχαίρει για τον άθλο μου και πάμε να αλλάξω με βήμα βραδύ! Πολύ βραδύ! Πώς περπατά ένας χεσμένος πιγκουίνος; Κάπως έτσι…Από τη μέση και κάτω πονούσα παντού, αλλά ήταν ένας γλυκός πόνος που δεν θα ξεχάσω ποτέ…Χαράματα στο Αλκαζάρ και να βραβεύομαι! Ποιος εγώ, η μέχρι πριν από λίγο άσχετη με τον αθλητισμό, η πρώην φανατική καπνίστρια, η μαμά, η φιλόλογος, με τα κιλάκια μου, με τις καμπύλες μου, με τη λειψή προπόνηση, με, με, με…
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και κάπως έτσι τελείωσε αυτή ονειρεμένη εμπειρία που σήμανε την είσοδό μου στον υπερμαραθώνιο και τις υπεραποστάσεις! Η διοργάνωση ήταν άψογη και οι άνθρωποι πολύ ζεστοί! Σίγουρα θα επιστρέψουμε σε αυτόν τον υπέροχο αγώνα! Η αποκατάστασή μου με εντυπωσίασε. Μετά από δύο μέρες ήμουν περδίκι. Περπατούσα κανονικά και οι πόνοι εξαφανίστηκαν! Να σημειώσω εδώ και να τονίσω ότι ΔΕΝ το παίζω αθλήτρια, ούτε νομίζω ότι είμαι κάτι το εξαιρετικό. Αυτό που συνέβη στη Λάρισα μου δίδαξε για μια ακόμη φορά κάτι: μπορούμε να πετύχουμε αυτό που θέλουμε, αρκεί να προσπαθήσουμε, να πιστέψουμε και να μην σαμποτάρουμε τον εαυτό μας!
Αυτά τα ολίγα από εμένα! Να θυμάστε, ποτέ δεν είναι αργά να κάνουμε την ανατροπή! Αν κάποιος μου έλεγε πριν μερικά χρόνια τότε που κάπνιζα σαν φουγάρο ότι κάποτε θα έτρεχα 80km, θα τον θεωρούσα τρελό! Πάρτε την ζωή στα χέρια σας και κάντε τη όπως εσείς έχετε ονειρευτεί! Φιλάκια γλυκά, αγωνιστικά, αισιόδοξα και δυναμικά από το Τζάντε!
Σημ. Το Μαμούτε που βλέπετε τυπωμένο στη μπλούζα μου παρακάτω είναι παρατσούκλι του Δημητράκη, επειδή είναι μεγαλόσωμος σαν τα μαμούθ!
Συγχαρητήρια για την μεγάλη υπέρβαση Ελένη μου!!Όσοι σε παρακολουθήσαμε απο κοντά σε θαυμάσαμε για την θέληση,τη δύναμη και την υπομονή σου,τρέχοντας για 12 ώρες γύρω απο το στάδιο.Και με τις δυσκολίες και τη μεγάλη καταπόνηση που σου προσθέτει επιπλέον το ταρτάν δυσχαιρένοντας το ήδη δύσκολο έργο μας.Σε ευχαριστώ για την αναφορά σου σε μένα,με συγκίνησες!!Ραντεβού στο 4 Anemos Night Ultra Running και που ξέρεις,μπορεί να γίνει και 24ωρο τότε για να τρέξουμε!!!!
Αλέξη μου, σε ευχαριστώ πολύ πολύ για τα καλά σου λόγια! Εμείς σε ευχαριστούμε για τις υπέροχες φωτογραφίες, την όμορφη παρέα και την εμψύχωση! Σε συμπαθήσαμε πολύ με τον Κωστή, είσαι πολύ γλυκός άνθρωπος! Να είμαστε καλά να ανηφορίσουμε στην όμορφη πατρίδα σου του χρόνου και να ξανατρέξουμε παρείτσα!
Τα φιλιά μας από το νησί και ευχές για υγεία και πολλά πολλά χιλιόμετρα!
Δεν έχω λόγια Ελένη μου!Μόνο ένα απέραντο θαυμασμό!Τα μηνύματα που περνάς φανταστικά!Η Χορτοφαγία σε διατηρεί σε άριστη κατάσταση και η Πίστη στον εαυτό τις δυνατότητες του και η Αγάπη για ο,τι κάνεις!Όταν τα πιστεύω μας επιβεβαιώνονται με τις πράξεις έχουμε το καλύτερο πρότυπο για να πάρουμε δύναμη και έμπνευση!Άξια!μαζί με τον θαυμάσιο σύζυγό σου!Με πολλή αγάπη!πάντα χαρές!
Τι υπέροχο μήνυμα! Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου! Να είσαι πάντα καλά! Γερή, φωτεινή και χαμογελαστή!
Σε γλυκοφιλώ!!!
Καλημέρα Λένια! Εντάξει, είσαι απίστευτη!!! Το post αυτό είναι φοβερό κίνητρο για όλους, αθλούμενους και μη. Κι εγώ σε μεγάλη ηλικία ξεκίνησα να γυμνάζομαι συστηματικά και πράγματι τα οφέλη δε φαίνονται μόνο στο σώμα αλλά κυρίως στο μυαλό και στην ψυχολογία μας.
Είσαι τυχερή που έχεις και παρέα που σε ενθαρρύνει βέβαια. Παρακολουθώ το blog σου από παλιά, επίσης είσαι και μεγάλη έμπνευση για τους (ελπίζω όχι λίγους) vegans στη χώρα μας.
Να είσαι γερή και πάντα επιτυχίες σου εύχομαι! Φιλιά!
Γλυκό μου πηρουνάκι, σε εευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! Η άθληση αλλάζει άρδην τη ζωή μας προς το καλύτερο σε όλα τα επίπεδα! Αυτό που έκανα εγώ μπορεί να το κάνει ο καθένας αρκει να το θελήσει, είπαμε, δεν είμαι αθλήτρια…Είμαι χορτοφάγος εδώ και 19 χρόνια με ροπή προς Vegan και πρόσφατα έγινα vegan.
Σου εύχομαι με την σειρά μου υγεία και ευτυχία!!!!!!!! Φιλάκια πολλά!!!