For the article in English click here

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι μοναχό κι λυπημένο. Είχε πολλή αγάπη μέσα του κ δυστυχώς δεν έβρισκε μια ζεστή αγκαλιά για να την διοχετεύσει…Απογοητευμένο καθώς ήταν από το ανδρικό φύλο, μιας και δεν ερχόταν ο πρίγκηπας που περίμενε, αλλά αντιθέτως μόνο βατράχους συναντούσε, το πήρε απόφαση πως θα ζήσει στη μοναξιά. Για να γεμίσει το χρόνο της κ να διοχετεύσει την ενέργειά άρχισε να τρέχει στην ύπαιθρο. Η αίσθηση της ελευθερίας κ η μαγική επαφή με τη φύση ήταν βάλσαμο για την ψυχούλα της κ της χάριζαν ισορροπία. Τα χιλιόμετρα αυξάνονταν μαζί με την ανησυχία της γλυκιάς της μητέρας που της έλεγε “βγες, παιδί μου, να πιεις έναν καφέ, να γνωρίσεις κάναν άνθρωπο, που πας και τρέχεις μες στα αμπέλια!”. Αυτή απαντούσε σταθερά “Μανούλα, αυτά είναι γραμμένα! Αν είναι γραφτό, ο Θεός θα μου την στείλει στο δρόμο μου!” Η δόλια μάνα κουνούσε συγκαταβατικά το κεφάλι μην μπορώντας να κάνει κάτι άλλο…   Οι μέρες περνούσαν με δουλειά κ προπονήσεις, αλλά το κορίτσι δεν παραπονιόταν. Έμαθε μέσα στη μοναξιά της να εκτιμά τα πιο απλά πράγματα κ να αντλεί ανείπωτη χαρά από αυτά: από μια υπέροχη ανατολή, τη μελωδία της βροχής, τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, τα νάζια της σκυλίτσας της, ένα τρέξιμο δίπλα στη θάλασσα…Έμαθε να γεμίζει τα πνευμόνια της με ευγνωμοσύνη για κάθε τι που μέχρι τότε είχε δεδομένο και έτσι ζούσε σε αρμονία με τον εαυτό της κ το σύμπαν…

Ώσπου μια μέρα αποφασίζει μετά από ένα χρόνο προπονήσεων να λάβει μέρος στον πρώτο της αγώνα. Παρά το γεγονός ότι ήταν άρρωστη βρέθηκε στη γραμμή της εκκίνησης και χάρηκε πολύ τη συμμετοχή της. Στο δρόμο της επιστροφής μπαίνει στο πούλμαν κ είναι έτοιμη να κοιμηθεί για να ξεκουραστεί. Χτυπά το τηλέφωνο κ απαντά στη φίλη που την ρώτησε για τον αγώνα ότι όλα πήγαν καλά. Αφού κλείνει, ακούει τον διπλανό της να την ρωτά “τρέξατε κι εσείς στον αγώνα;” Αν και ποτέ δεν συνήθιζε να πιάνει κουβέντα στα κτελ, μια αόρατη δύναμη την έσπρωχνε να μιλήσει. Η μια κουβέντα έφερε την άλλη και το μοναχικό κορίτσι κατάλαβε πολύ γρήγορα ότι το σύμπαν είχε εισακούσει τις προσευχές της κ της είχε φέρει στο δρόμο της τον πρίγκηπα που πάντα ονειρευόταν, τόσο απλά, τόσο υπέροχα. Οι ζωές τους ενώθηκαν μεμιάς και ζούσαν μέσα στην γαλήνη κ την αρμονία. Ο πρίγκηπας μάλιστα ανέλαβε κ χρέη προπονητή κ κατάφερε να προπονήσει άψογα το κορίτσι κ να το οδηγήσει πανηγυρικά στη γραμμή του τερματισμού του πρώτου της μαραθωνίου. Μέσα σε δύο χρόνια ενασχόλησης με το τρέξιμο κατάφερε χάρη στο πείσμα, τη θέληση κ την αγάπη να τρέξει 42 ολόκληρα χιλιόμετρα σε 4.52.49! Το σώμα τελικά κάνει ότι το μυαλό πιστέψει ότι μπορεί να κάνει! Ήταν ένα μαγικό ταξίδι, μια γιορτή της ανθρώπινης θέλησης, δυο ψυχές ενωμένες να διανύουν τα χιλιόμετρα με το χαμόγελο στα χείλη, να αψηφούν κούραση, ζέστη κ να αφήνουν την ψυχή να κινεί το σώμα τους…Ο πρίγκηπας οδήγησε την πριγκηπέσσα του στο Καλλιμάρμαρο κ απέδειξε ότι τα παραμύθια μπορούν να βγουν αληθινά…

Κωστή μου, είσαι ο πρίγκηπας που πάντα ονειρευόμουν…Σε ευχαριστώ που τρέχουμε μαζί τον μαραθώνιο της ζωής!

https://www.youtube.com/watch?v=ARga2g-6pdE

Υ.Γ.Αφιερώνω την ανάρτηση με πολλή αγάπη σε όλες τις μοναχικές ψυχές που με διαβάζουν! Μην σταματάτε να ονειρεύεστε! Πιστέψτε στην αφθονία του σύμπαντος! Έχετε πίστη κ υπομονή κ θα ανταμειφθείτε!