For the article in English click here

Αγαπημένοι μου φίλοι, σήμερα σας καλημερίζω από την όμορφη Κρήτη, η οποία θα είναι η καινούργια μου πατρίδα για τα επόμενα χρόνια. Με την Κρήτη έχω μια ιδιαίτερη σχέση τα τελευταία 15 χρόνια, καθώς ο αντρούλης μου κατάγεται από την όμορφη Σητεία (κατά το ήμισυ διότι η μαμά του είναι από τον Πόρο Κεφαλλονιάς), έτσι σχεδόν κάθε χρόνο κατεβαίναμε στο νησί μια δυο φορές για να δούμε την οικογένειά μας. Ήρθε η ώρα μου λοιπόν να πάρω εγώ τον τίτλο του “ερωτικού μετανάστη” που κατείχε το γλυκό μου αγόρι για 15 χρόνια, αφού μας ήρθε μετάθεση για Κρήτη. Έτσι, τις προηγούμενες εβδομάδες που όλοι πήγαιναν παραλία ή διακοπές (βλέπε το αδερφάκι μου που πήγε στα Τριζόνια) εμείς ζούσαμε περιτριγυρισμένοι από κούτες, σακούλες, χαρτοταινίες, stretch film, bubbles…. ρούχα, παπούτσια, σεντόνια, πετσέτες, τα παιχνίδια της Χαράς και φυσικά τα props μου (πιάτα-ποτήρια και διάφορα άλλα που χρησιμοποιώ στις φωτογραφίσεις). Όση ώρα κάναμε να μαζέψουμε τα υπόλοιπα πράγματα, τόση χρειάστηκα για να συσκευάσω – ευλαβικά θα έλεγα -ένα ένα πιάτο! Πολλή υπομονή έδειξε ο αντρούλης μου, πάλι καλά!

Αφού μαζέψαμε τα πράγματά μας και πετάξαμε του κόσμου τα σκουπίδια που είχα μαζέψει στο σπίτι ( είμαι από τους ανθρώπους που δύσκολα πετάνε αντικείμενα, πήρα από τον μπαμπά μου…) άρχισαν τα δύσκολα! Ο αποχαιρετισμός….. Είναι δύσκολο να αποχωρίζεσαι αγαπημένα σου πρόσωπα που τα έχεις συνηθίσει στην καθημερινότητά σου ξέροντας πως θα κάνεις καιρό να τα συναντήσεις ξανά. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα τους χάσω από την ζωή μου, το έχω αποδείξει άλλωστε στο παρελθόν, απλά θα μου λείψει η αγκαλιά τους, η ζεστασιά τους, η επαφή. Ευτυχώς υπάρχει και το skype για να μην μου λείψει και το βλέμμα τους, το χαμόγελό τους.

Ο πιο δύσκολος αποχαιρετισμός ήταν με τους γονείς μου και με τον παππού μου, τον Μητσάκο μου, που πάντα του είχα και μου είχε αδυναμία. Ο παππούλης μου (μπαμπάς της μαμάς μου) ήταν πάντα δίπλα μου, η παρουσία του στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια ήταν πολύ έντονη. Ήταν ένας πολύ δραστήριος και πανέξυπνος άνθρωπος και λέω ήταν επειδή τα τελευταία χρόνια πάσχει από άνοια και με πονάει πολύ που αυτός ο τετραπέρατος άνθρωπος τα έχει χαμένα. Ίσως με πόνεσε πολύ ο αποχαιρετισμός με τον παππού μου επειδή ξέρω ότι δεν πρόκειται να με επισκεφτεί.
Αυτές τις μέρες ένοιωσα την αγάπη να με πλημμυρίζει, έκλαιγα συνέχεια, αλλά ήταν δάκρυα συγκίνησης και χαράς, γιατί είναι υπέροχο να έχεις τόσους ανθρώπους στην ζωή σου που να σε αγαπάνε και να σε νοιάζονται. Θέλω και από εδώ να τους ευχαριστήσω όλους αυτούς που ήταν δίπλα μας όλα αυτά τα χρόνια στην Πάτρα και ομόρφαιναν την καθημερινότητά μας και να τους πω ότι από εδώ και πέρα έχουν ένα σπιτικό στην Κρήτη που θα είναι ανοιχτό για αυτούς, όποτε θελήσουν να μας επισκεφτούν (θα ανοίξω βιβλίο κρατήσεων, χι χι).
Και αφού χαιρετήσαμε φίλους, σκύλους και οικογένεια πήραμε τον δρόμο για Πειραιά. Πρώτη φορά οδήγησα σε αυτό τον δρόμο, πολύ κουραστικός, καλύτερα συνοδηγός δεν το συζητώ! Μπήκαμε το απογευματάκι στο πλοίο και ξημερωθήκανε στο νησί! Εκεί μας περίμενε μια γλυκύτατη γυναίκα, η νονά του άντρα μου, η Ελένη μαζί με την καλοσυνάτη και έξω καρδιά κόρη της, την Λίνα. Η Ελένη με το που αγκάλιασε την Χαρά και της είπε: ” Στην Πάτρα έχεις μια γιαγιά και έναν παππού, στην Σητεία έχεις μια γιαγιά και έναν παππού, θες να έχεις μια γιαγιά και στο Ηράκλειο; να γίνω η γιαγιά σου;” Από εκείνη την στιγμή Χαρά και Ελένη έγιναν αχώριστες. Η Ελένη με την Λίνα μας φιλοξενούν σπίτι τους μέχρι να μπούμε στο καινούργιο μας σπιτικό και τους χρωστάμε ένα τεράστιο ευχαριστώ για την φιλοξενία και την αγάπη τους.
Μέχρι σήμερα, φίλοι μου, έχουμε ευχαριστηθεί βόλτα και θάλασσα, σε λίγες μέρες ξεκινώ δουλειά, αλλά εδώ η θάλασσα είναι τόσο κοντά που άνετα μετά την δουλειά πας για μια βουτιά!
Ανυπομονώ να ξεκινήσω τα μαγειρέματα στην Κρήτη ! Πάσχω από στερητικό σύνδρομο μαγειρικής και blogging
Σας φιλώ με κρητικό αεράκι!