Σήμερα, καλοί μου φίλοι, δεν μαγειρεύουμε…Αφήνω τις παδέλες μου στην άκρη για να μοιραστώ μαζί σας μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου! Θυμάστε που σας είχα μιλήσει για τη νέα μου μεγάλη αγάπη, το τρέξιμο, σε αυτήν εδώ την ανάρτηση; Μετά από έναν χρόνο ενασχόλησης με αυτό το υπέροχο άθλημα και αφού έγραψα πάνω από 1000km στας εξοχάς, αποφάσισα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και να συμμετάσχω σε έναν αγώνα! Ήμουν τόσο τυχερή που ο αγώνας διεξήχθη στη γενέτειρά μου, την αγαπημένη μου Πάτρα.
Η αγωνία μου ήταν μεγάλη, η απόσταση δεν με φόβιζε (ήταν 10km και στις προπονήσεις μου είχα τρέξει και 16άρι) αλλά είχα ομολογουμένως άγχος. Πάντα όταν κάνουμε κάτι για πρώτη φορά, αγχωνόμαστε για το παραμικρό. “Πώς θα κολλήσω το νούμερο, πού θα βάλω το τσιπάκι της χρονομέτρησης, με τι ρυθμό να τρέξω για να μην κλατάρω στο τέλος, αχ, να μην βγω τελευταία, δεν θα το αντέξω” ήταν μερικές από τις σκέψεις που αιωρούνταν στο μυαλουδάκι μου τις τελευταίες μέρες πριν τον αγώνα.
Και να που έφτασε η πολυπόθητη μέρα. Έχοντας πάρει τις ευχές της οικογενείας, των φίλων και των μαθητών μου έφτασα στην Πάτρα έτοιμη για τη μεγάλη πρόκληση. Οι δικοί μου με συνόδευσαν για να με στηρίξουν και να έχω “κερκίδα”. Το πρωί ξύπνησα στις 6 για να φάω πρωινό και με θλίψη ανακάλυψα ότι μόλις είχα αδιαθετήσει! Όχι, μα τον Άγιο Διονύσιο, που λέμε και στο Τζάντε! Τι γκαντεμιά! Χαπακώνομαι και προσεύχομαι να μου περάσει ο πόνος. Λίγο μετά με πιάνουν και στομαχικές διαταραχές για να ολοκληρωθεί η ευτυχία μου… Δεν προλάβαινα να φέρω παπά να μου κάνει κανά ευχέλαιο να ξορκίσει το κακό και αναρωτιόμουν τι άλλο θα μου συνέβαινε… Ο καιρός ήταν βροχερός για να συμπληρώσει το γκρίζο που επικρατούσε μέσα μου… Η μανούλα μου βλέποντας με σε αυτή την κατάσταση άρχισε να με αποτρέπει από το να κατέβω στον αγώνα. Κλασική Ελληνίδα μάνα…Αλλά κι εγώ κλασική ξεροκέφαλη πείσμωσα τόοοοσο πολύ με τη γκαντεμιά μου που της απάντησα “Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τρέξω! Έστω και σέρνοντας τα πόδια μου, εγώ θα τερματίσω! Έναν ολόκληρο χρόνο προετοιμάζομαι γι’ αυτό!”
Κι όντως πήγα, κρύωνα, πονούσα, ήμουν μουδιασμένη, αλλά με το που ξεκίνησε ο αγώνας έγινε κάτι μαγικό!!! Ξαφνικά ένιωσα να πετάω, ο πόνος είχε εξαφανιστεί ή εγώ είχα επιλέξει να τον αγνοώ, έτρεχα σαν το μικρό παιδί μέσα στο κέντρο της πόλης που μεγάλωσα και που ποτέ δεν επέστρεψα σαν ενήλικη, έτρεχα αμέριμνη με ένα χαμόγελο βαθιάς ικανοποίησης που είχα καταφέρει σε έναν χρόνο να αφήσω τον καναπέ και να αλωνίζω τους δρόμους, έτρεχα ξορκίζοντας την παιδική εικόνα της Ελένης που ήταν στρουμπουλή και σκράπα στα αθλήματα, έτρεχα και ένιωθα τη βροχή να με συντροφεύει και να με εξαγνίζει από κάθε τι μίζερο και σκοτεινό, έτρεχα για 59.10′ καταπληκτικά αλησμόνητα λεπτά που θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μου για πάντα….
Και δεν βγήκα τελευταία (35η στις 71 γυναίκες), και δεν χρειάστηκε να συρθώ. Το συναίσθημα του τερματισμού ήταν από τα ωραιότερα της ζωής μου. Δεν περιγράφεται! Οι δικοί μου κατασυγκινημέμοι με δάκρυα στα μάτια με αγκάλιαζαν και η μανούλα μου μου είπε “Δεν έτρεχες εσύ, Λενάκι μου, πέταγες! Το πρόσωπό σου έλαμπε!” Ναι, το τρέξιμο είναι το καλύτερο ντόπινγκ! Ανυπομονώ να ξανασυμμετάσχω σε αγώνα, να ξανανιώσω τις ενδορφίνες μου να κάνουν πάρτυ…Μιας και σε λίγες μέρες πραγματοποιείται ο υπέρτατος αγώνας δρόμου, ο αγώνας-όνειρο για κάθε δρομέα αντοχής, θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους τους συμμετέχοντες στον Κλασικό Μαραθώνιο της Κυριακής να περάσουν υπέροχα και να ευχαριστηθούν τη διαδρομή. Ελπίζω του χρόνου τέτοια εποχή να ετοιμάζω κι εγώ τη δρομική μου τσάντα και να αξιωθώ κι εγώ να τρέξω μαραθώνιο…
Σας φιλώ γλυκά και σας προτρέπω από καρδιάς να το δοκιμάσετε: “Τρέξτε, κάνει καλό!”
Today there is no cooking…I justed wanted to share with you one of the most beautiful experiences of my life: my first race! Remember I talked to you about my new passion in this post“ode to running”? Well, a month ago I participated in my first race, a 10K! Despite the fact that I got my period just 3 hours before the race, despite that I had major stomach problems that morning, I did not give up. My mum tried to persuade me not to run but quitting was not an option for me! I had trained so hard for this race (ran more than 1000km in a year), I had visualised it so many times and looked forward to it so eagerly that I just could not quit! Even if I had to crawl to the finish line…
A magical thing happened when I got there, the pain vanished (or did I just ignore it?), my family cheered me so much that I thought I was not just running, I was FLYING! It felt great, it felt eaxhilarating! I was so proud to achieve such a great goal. I enjoyed every single of the 59.10′ minutes of my race, I will never forget the pure bliss that overwhelmed my heart…
I am addicted to running! I want to run many races. This Sunday a great event takes place in Athens:the classic marathon! I hope to be there next year and try to “tame” these 42km! Wish a wonderful race to all the partecipants! my motto is: “Run, it’s good for you!” Actually it is the best gift you can offer yourself!
Take care, my good friends!
μπραβο! συγχαρητηρια και εις ανωτερα. μεχρι και στον μαραθωνιο της νεας υορκης σου ευχομαι να πας.
ειρηνη
Συγχαρητήρια που δε τα παρατήσει, που τερματίσει, για το πολυ καλο αποτέλεσμα, που έχεις στόχους κ τους πετυχαινεις…συγχαρητήρια για ολα. Συ εύχομαι να καταφέρεις να συμμετασχεις κ στο μαραθώνιο.καλη συνεχεια
Proud of you 🙂
Wow, congratulations! You did great. Hugs!!
Μπράβο Λένια! Πάντα να βάζεις στόχους και να του πετυχαίνεις! Και στον Κλασσικό Μαραθώνιο και σε ότι η καρδούλα σου σε οδηγήσει!
Ήταν η πιο αισιόδοξη ανάρτηση που έχω διαβάσει τελευταία! Μπράβο!
Καθώς διάβαζα την ανάρτησή σου, ένοιωθα να τρέχω κι εγώ μαζί σου!
Μπράβο σου που επέμεινες στον στόχο σου και τα κατάφερες!
Φιλιά!
Congratulations!
Μπράβο σου Λένια!!!
Νομίζω δεν υπάρχει καλύτερη γυμναστική από το τρέξιμο και δε χρειάζεται να πληρώνεις γυμναστήρια…
Θα σε δω στις 24 νοε στον Αγ Κοσμά???
Φιλιά!
Καλή μου, να είσαι καλά! Επειδή μένω στη Ζάκυνθο, δεν είναι εύκολες οι μετακινήσεις…Οπότε δεν θα συμμετέχω σε αυτόν τον αγώνα. Το σίγουρο είναι ότι πρώτα ο Θεός θέλω να τρέξω τον Φεβρουάριο τον ημιμαραθώνιο Ναύπακτο-Πάτρα!
Πολλά φιλάκια!
ΩΩΩ πάνω στη γέφυρα??? Εντυπωσιακό θα είναι!!! Μπράβο!! Καλή προπόνηση!!
Τι όμορφη ανάρτηση.
Με συγκίνησες ειλιρινά και χάρηκα πάρα πολύ για σένα!
Keep running Λενάκι!
Congratulations! You can be very proud of yourself.
Cheers,
Rosa
Λένια μου, στ’ αλήθεια με συγκίνησες πολύ! Είναι τρομακτικό το αίσθημα να κάνεις με πείσμα αυτό που θέλει η καρδιά σου! Και φυσικά αυτό πολλές φορές περνάει μέσα από φόβους που σου βάζουνε τρικλοποδιές, όπως αυτοί που συνάντησες κι εσύ το πρωί του αγώνα. Αλλά σημαντικό είναι να πεις όπως ακριβώς είπες :”Ο κόσμος να χαλάσει εγώ θα τρέξω” και να τρέξεις. Χίλια μπράβο σου και καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις με την καρδιά σου!
Yay for you! Great job.
Χίλια μπράβο! Πραγματικά μου άρεσε πολύ αυτό που διάβασα και χαίρομαι που μοιράστηκες μαζί μας αυτά τα συναισθήματα!
Σημασία ασφαλώς δεν έχει η νίκη αλλά αυτό που βίωσες.
Απελευθερώνεσαι και γνωρίζεις τον εαυτό σου μ’ αυτόν τον τρόπο, φοβερή η αίσθηση του να αφήνεσαι και να κατορθώνεις να ξεπερνάς κούραση και πόνο!
Άντε και στα δικά μας τώρα 🙂
Congratulations!! I am happy that you find such joy in running. It is wonderful to find something that makes you happy and something to look forward to.
Blessings dear. Catherine xo
Μπράβο Λένια. Κρίμα που δεν μπορείς να έρθεις στις 24 εκεί θα τρέξει πάλι ο σύζυγος κι εγώ θα πάω για φωτογράφιση.
Έτρεξε ήδη και στο Περιστέρι σε άλλη διοργάνωση.
Πολλά φιλιά
bravo je suis contente pour toi
bonne soirée
Felicitaciones amiga es una felicidadd inmensa,abrazos.
Συγχαρητήρια για τον χρόνο σου ! Τρέχω κι εγώ την Κυριακή στα 10.
Πέρυσι το έκανα για πρώτη φορά 1.09′. Φέτος έχω στόχο την μια ώρα.
Σε ευχαριστώ πολύ! Σου εύχομαι να ευχαριστηθείς τον αγώνα σου και να κάνεις νέο ατομικό ρεκόρ!
Πολλά φιλάκια και καλά χιλιόμετρα:))
Συγχαρητήρια για τον χρόνο σου. Βravo !
Μπράβο σου, Λένια. Δεν έχει καμμία σημασία το ότι, δεν τερμάτισες πρώτη. Πέτυχες στον δικό σου στόχο, με επιμονή και υπομονή. Αυτό είναι σημαντική πρωτιά!
Καλό σου βράδυ.
Congrats dear, you are amazing!!
Συγχαρητήρια Λένια μου (έστω και καθυστερημένα)!!! Χίλια μπράβο…νιώθω την ικανοποίησή σου!!! Και σε άλλα με υγεία!!!! Είναι όμορφο να πετυχαίνουμε το στόχο μας!!!
Φιλιά!
την ίδια αίσθηση που έχω, είχα πάντα για σένα…
πάντα σε θαύμαζα και χαίρομαι πολύ για σένα αγαπημένη μου!
χαίρομαι περσσότερο, που ανακάλυψες την πραγματική ευτυχία “μέσα” από τον υπέροχο εαυτό σου…
keep running…
έχω ακριβώς την ίδια αίσθηση όπως τότε που σε γνώρισα…όταν είμαστε ακόμα παιδιά…
σε θαυμάζω το ίδιο και σε αγαπώ πολύ!
χαίρομαι που ανακάλυψες την ευτυχία, μέσα από το μοναδικό εαυτό σου…
keep running