For the recipe in English click here
Καλή σας ημέρα, αγαπημένοι μου φίλοι κ φίλες! Σήμερα σας έχω ένα πολύ αγαπημένο μου φαγάκι που τώρα με τα κρύα είναι ό,τι πρέπει! Το στιφάδο, αυτό το παραδοσιακό ελληνικό πιάτο με τα κρεμμυδόπουλα (έτσι τα λέει η μαμά μου) ή κοκκάρια, πάντα το αγαπούσα, αλλά με χαλούσε η θέα του κουνελιού στο πιάτο. Βλέπετε, πάντα λάτρευα τα κουνελάκια κ δεν μου έκανε καρδιά να τα φάω. Γι’ αυτό κ έτρωγα μόνο τα κρεμμύδια. Τώρα που είμαι χορτοφάγος κ πειραματίζομαι διαρκώς κατάλαβα ότι όλη η νοστιμιά σε αυτό το πιάτο είναι τα κρεμμύδια κι όχι το κρέας. Το κουνέλι παίρνει γεύση από αυτά κι όχι το αντίθετο! Άρα, γιατί να μην φτιάξουμε ένα χορτοφαγικό στιφάδο; Θα μπορούσε να γίνει κ με μανιτάρια. Αλλά κ η σημερινή εκδοχή είναι πεντανόστιμη. Τρεις κρεατοφάγοι που έφαγαν πάντως ενθουσιάστηκαν κ έγλειψαν τα πιάτα τους! Δοκιμάστε το κ περιμένω εντυπώσεις!
Φιλάκια γλυκά από μένα κ τον δραστήριο μπέμπη που κλωτσάει διαρκώς! Μουάτς!
Υλικά για 4 άτομα:
600 γρ. καθαρισμένα κρεμμύδια για στιφάδο
1 κιλό πατάτες, καθαρισμένες κ χοντροκομμένες
2 σε ροδέλες+1τριμμένο καρότα
500 γρ. χυμός ντομάτας
1 κ.γ. πελτές ντομάτας
μισό ή 1 κ.γ. κανέλα
5 φύλλα δάφνης
8κ.σ. ελαιόλαδο
αλάτι κ πιπέρι
Εκτέλεση:
Σε μια κατσαρόλα βάζω τις πατάτες, τα κρεμμύδια, τα καρότα, τη δάφνη κ 3 ποτήρια νερό να βράσουν. Όταν αρχίσουν να μαλακώνουν, προσθέτω τον χυμό κ πολτό ντομάτας. Αφήνω να σιγοβράσουν. Στο τέλος προσθέτω το λάδι κ τα μπαχαρικά κ αφήνω τη σάλτσα να πήξει. Καλή σας απόλαυση!
Λένια κι εγώ νομίζω πως όλη η νοστιμιά είναι στα κρεμμύδια.
Κι εμενα μου αρέσουν πάρα πολύ. Κουνέλι δεν τρωω αλλά τα τρώω με μοσχάρι.
Και η αλήθεια ειναι πως και μόνο κρεμμύδια θα τα έτρωγα ευχαρίστως.
Πολύ ωραίο φαγητό και η μελωμένη σαλτσούλα ζητάει φρέσκο ψωμί 😉
Φιλιά πολλά
Πόσο πολύ συμφωνούμε, γλυκό μου κορίτσι! Κ μένα η μελωμένη σαλτσούλα μου φώναζε: “βούτα ψωμάκι να με φας!” Τι να κάνω κι εγώ; Υπάκουσα! Φιλάκια πολλά!
Έτσι είναι βέβαια, τα κρεμμύδια δίνουν τη νοστιμιά στο φαγητό! Πολύ ωραίο φαγάκι, ωραία σαλτσούλα!
Άσε το μπέμπη να κλωτσάει με την ησυχία του, χαχα 🙂
Αχ Μαράκι μου, μπορώ να κάνω κι αλλιώς; Φιλάκια πολλά!