Πριν 4 χρόνια ξεκίνησα να τρέχω. Παρ’όλο που δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με τον αθλητισμό, το λάτρεψα αμέσως. Δυο χρόνια μετά τερμάτισα τον πρώτο μου μαραθώνιο πλάι στον Κωστή μου. Όταν έμεινα έγκυος, το έκοψα μαχαίρι. Φοβόμουν ακόμη και jogging να κάνω. Βλέπετε, όταν είσαι 39 χρονών μεγαλοκοπέλα, παίρνεις τις προφυλάξεις σου! Τον προηγούμενο Δεκέμβριο ήρθε στον κόσμο ο γιόκας μας.   Παρ’όλο που είχα πάρει λίγα κιλά στην εγκυμοσύνη μου, είχα μεγάλο πρόβλημα με την μέση μου. Ένιωθα σαν εμπροσθοβαρής μαούνα και πονούσα πολύ. Αφού γέννησα, εξακολουθούσα να πονώ και ένιωθα το σώμα μου βαρύ κ ταλαιπωρημένο.  Μετά από 2 μήνες αποφάσισα δειλά δειλά να αρχίσω να τρέξω ξανά. Ξεκίνησα από τα βασικά, άρχισα δηλ. να περπατώ! Μετά από λίγο ήρθε η πρώτη μου προπόνηση, η οποία ήταν τεράστια απογοήτευση…Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Τα πόδια μου βαριά, η μέση μου πονεμένη, ένιωθα σαν το Ντάμπο το ελεφαντάκι…Φοβόμουν ότι δεν θα μπορούσα να ξανατρέξω ποτέ…Τόσο μεγάλη ήταν η απογοήτευσή μου.

Ο Κωστής πέταξε την ιδέα να συμμετάσχω στον Μαραθώνιο της Αθήνας. Γέλασα με την πρότασή του! Μου φάνηκε ένα πολύ αισιόδοξο σενάριο, αλλά δέχτηκα την πρόκληση. Ξεκίνησα συστηματικά προπονήσεις τον Ιούλιο. Ξυπνούσα χαράματα, θήλαζα τον μπέμπη κ έβγαινα στον δρόμο να προλάβω τον ήλιο. Έβλεπα ότι κάθε φορά, γινόμουν και καλύτερη. Έτρεχα πια μόνη μου χωρίς αυτόν και μόνο μια φορά την εβδομάδα με συνόδευε μαζί με τον μπέμπη για να κάνω ανηφόρες. Όλη η οικογένεια στο πόδι για το καλό της μαμάς! Παράλληλα με εμένα ξεκίνησε να προπονείται για τον πρώτο του μαραθώνιο και ο άντρας της Δημητρούλας, ο Τακούλης. Στόχος μας να τρέξουμε υπό την καθοδήγηση του Κωστή. Η πορεία μέχρι τον Νοέμβριο ήταν πολυτάραχη: τραυματίστηκα στα δάχτυλα, έχασα 1 νύχι κ έχασα πολλές προπονήσεις. Επιπλέον, ο μπέμπης άρχισε να βγάζει δοντάκια κ να ξυπνά μέσα στην νύχτα 3-4 φορές βρίσκοντας παρηγοριά στον θηλασμό με αποτέλεσμα να χάσω και τον ύπνο μου! Υπήρχαν στιγμές βαθιάς απογοήτευσης, ένιωθα λες και μου παρουσιάζονταν διαρκώς εμπόδια προκειμένου να μου χαλάσουν τα σχέδια…Η μανούλα μου (ως κλασική Ελληνίδα μάνα Που δεν θέλει να κουράζεται η τσούπα της) με παρότρυνε να τα παρατήσω! “Δεν είναι αυτά για σένα, παιδάκι μου! Είσαι μάνα, κουράζεσαι, κάνε κανά δεκάρι κι άσε τους μαραθωνίους!” Από μικρή όμως θυμάμαι πως όταν μου έμπαινε κάτι στο μυαλό κ το ήθελα πολύ, έκανα το παν για να το πραγματοποιήσω. Έτσι συνέβη και τώρα…Και έφτασε επιτέλους η μέρα που θα έτρεχα τον μαραθώνιο των 42, 195 (όχι των 5, ούτε των 10Κ, όπως με ρωτάνε πολλοί, λες και υπάρχουν κατηγορίες μαραθωνίου!)

Ώρα 5 το πρωί! Ξύπνημα πουρνό πουρνό, θηλασμός, πρωινό, ένα μεγάλο φιλί στον μικρό μας πρίγκηπα κ γρήγορα στον δρόμο να βρούμε ταξί για να φτάσουμε στο κέντρο. “Γιατί πάτε, καλέ πρωί, πρωί στον Μαραθώνα; Για να βοηθήσετε;” μας ρωτά γεμάτος απορία ο ταξιτζής! “Όχι, για να τρέξουμε”απαντάμε προς μεγάλη του έκπληξη. Εκατοντάδες κόσμου στην στάση περιμένει, άνθρωποι πολλών ηλικιών, από διάφορες χώρες, με μια κοινή τρέλα να τους ενώνει: την αγάπη τους για το τρέξιμο! Καθώς πηγαίνουμε στον Μαραθώνα, μετά την Αγ. Παρασκευή, περνάμε τις μεγάλες κατηφόρες κ σκέφτομαι ότι σε λίγο θα τις συναντήσουμε ως ανηφόρες. Δέος γεμίζει την ψυχή, αλλά είπαμε “Τις αγαπάμε τις ανηφόρες!”

Φτάνουμε στο στάδιο. Μια λαοθάλασσα απλώνεται μπροστά μας. Η αδρεναλίνη στα ύψη. Οι αθλητές ετοιμάζονται πυρετωδώς. Ζώνονται τις προμήθειές τους, βάζουν τις κρέμες τους. Ως τις 8.15 πρέπει να έχουμε παραδώσει τους σάκους μας για να τους πάρουμε πίσω, στον τερματισμό. Η ώρα περνά νερό, η περιοχή θυμίζει μια τεράστια υπαίθρια τουαλέτα, φωνές, μουσικές, προθέρμανση, σε λίγο ξεκινά η γιορτή. Γνωρίζω την Αρετή, μια φίλη του μπλογκ που θα έτρεχε τον πρώτο της μαραθώνιο! Τι όμορφο να συναντάς ανθρώπους με τους οποίους μοιράζεσαι την ίδια τρέλα! Παίρνουμε θέση χωρισμένοι σε ομάδες (blocks) ανάλογα με τις επιδόσεις μας. Ο αγώνας ξεκινά με ένα φιλί κ την ευχή να φτάσουμε υγιείς στο Καλλιμάρμαρο.

Ο καιρός δεν είναι καλός, ζέστη κ κόντρα άνεμος μας δυσκολεύουν κ ανατρέπουν τα πλάνα μας. Ο Κωστής μας προειδοποιεί: πρέπει να ρίξουμε λίγο τον ρυθμό μας για να αντέξουμε. Ακούμε με θρησκευτική ευλάβεια τις συμβουλές του προπονητή μας. Το πρώτο δεκάρι φεύγει εύκολα κ ακούραστα, είναι επίπεδη η διαδρομή, γεγονός που αποτελεί παγίδα για πολλούς. Ξεκινάνε δυνατά κι όταν αργότερα αρχίζουν οι ανηφόρες, δεν έχουν κουράγιο να τις αντιμετωπίσουν. Τα ζόρικα αρχίζουν από το 20km κ τελειώνουν στο 32km, οπότε αρχίζουν οι κατηφόρες. Η καρδιά του αγώνα είναι εδώ, τώρα πρέπει να σφίξεις τα δόντια, να ξεπεράσεις τον πόνο, τις ενοχλήσεις, την κούραση κ να ανέβεις τον δικό σου Γολγοθά…Έχω ένα σφουγγαράκι στα χέρια, έχει μια φατσούλα επάνω, θα το δώσω στον μπεμπάκο μας. Τον σκέφτομαι συνεχώς, περνούν ιδέες εγκατάλειψης από το μυαλό, αλλά η εικόνα το ξανθού μου αγγελουδιού μου δίνει δύναμη να συνεχίσω, σφίγγω γερά κ δεν σταματώ…Ο κόσμος ζητοκραυγάζει, μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε. Είναι πολύ όμορφο να φωνάζει κάποιος άγνωστος το όνομά σου (είναι γραμμένο πάνω στο νούμερο που φοράμε) κ να σε ενθαρρύνει! Το μόνο εκνευριστικό είναι να σου απομένουν 10km ακόμα κ να σου λένε “Λίγο έμεινε ακόμα, κουράγιο!” Όχι, δεν είναι λίγα, φίλε μου, πίστεψέ με!

Γύρω μας δρομείς που περπατούν, που δεν αντέχουν, που σέρνουν τα πόδια τους! “Λενάκι, μην κοιτάς γύρω σου!” με συμβουλεύει ο Κωστής! Είναι αποθαρρυντικό κ σε ρίχνει ψυχολογικά… Βλέπω κάτω, τα πόδια μου, το μόνο που σκέφτομαι είναι όσο πιο γρήγορα τρέξω, τόσο πιο σύντομα θα έχω στην αγκαλιά μου τον πρίγκηπά μας…Η λύτρωση δεν αργεί, η Αγ. Παρασκευή σηματοδοτεί το τέλος του βασανιστηρίου! Τέλος οι ανηφόρες, ροβολάμε πια προς το κέντρο! Είμαι καλά, αν εξαιρέσεις τις φουσκάλες που έχουν βγει στα πόδια κ με ενοχλούν! Ο Κωστής με ενθαρρύνει όπως μπορεί: “Έλα, μεγάλη ψυχή σε μικρό σώμα! Πάμε γερά!” (δεν είμαι και πρώτο μπόι,χαχαχα!). Η ατμοσφαιρα μέσα στην  Αθήνα είναι πανηγυρική, παίρνω κουράγιο κ επιταχύνω, το όνειρο σε λίγο θα γίνει πραγματικότητα! Ο Τακούλης κι αυτός έχει δυνάμεις κ είναι έτοιμος να τερματίσει τον πρώτο του μαραθώνιο! Μπαίνουμε στην τελική ευθεία! Να θυμηθώ τρία πράγματα με το που περάσω την γραμμή του τερματισμού:1) να σηκώσω τα χέρια πανηγυρίζοντας, 2) να ρουφήξω την κοιλίτσα και 3) να χαμογελάσω ώστε να βγει ωραία η φωτογραφία! Ναι, έφτασε η μεγάλη στιγμή! Μπαίνω στο Καλλιμάρμαρο, ακούω την φωνή της Δημητρούλας (η οποία είχε τερματίσει νωρίτερα μαζί με την κορούλα της την Χαρουλίτα τα 5Κ) να με φωνάζει κ να με ενθαρρύνει στα τελευταία μέτρα κ τερματίζω πανευτυχής και υγιής! Ακριβώς από πίσω τερματίζει ο φύλακας άγγελος μου που χάρη σε αυτόν κατάφερα αυτόν τον άθλο…Οι συμβουλές του, το πρόγραμμα προπονήσεων που μου είχε σχεδιάσει, (κανονικά προπονητής θα έπρεπε να έχει γίνει!), αλλά πάνω απ’όλα η στήριξη, η πίστη του σε εμένα και η αγάπη του με βοήθησαν να πραγματοποιήσω κάτι που φάνταζε αρχικά ακατόρθωτο…Σε ευχαριστώ, μεγάλε μου πρίγκηπα! Ηθικό δίδαγμα: ό,τι μπορούμε να φανταστούμε, μπορούμε και να το πραγματοποιήσουμε, αρκεί κάθε κύτταρό μας να συντονιστεί προς τον στόχο μας…

Σας φιλώ και σας εύχομαι να περάσετε όμορφα το Σ/Κ σας! Μουάτς!