Καλημερούδια, αγαπημένοι μου φίλοι κ φίλες! Σήμερα δεν θα μαγειρέψουμε, αλλά θα σας ταξιδέψω στην ορεινή Ναυπακτία, όπου κάναμε ολιγοήμερες διακοπές. Αν και Πατρινιά, δεν είχα πάει ποτέ σε αυτά τα μέρη κ ομολογώ ότι κατενθουσιάστηκα! Πρόκειται για έναν επίγειο παράδεισο γεμάτο έλατα, καρυδιές, οξιές, πλατάνια, ένα μέρος καταπράσινο, με γραφικά χωριουδάκια κ ζεστούς ανθρώπους (αν και δεν συναντήσαμε κ πολλούς, τον Αύγουστο μάθαμε ότι έχει πολύ κόσμο). Γενικά η ορεινή Ναυπακτία είναι ένας ερημωμένος τόπος με λιγοστούς μόνιμους κατοίκους κ τα χωριά της ζωντανεύουν τα καλοκαίρια, όταν επιστρέφουν οι ξενιτεμένοι για διακοπές, πολλοί μάλιστα από την Αμερική…Εμείς μείναμε στην Άνω Χώρα, ένα χωριό πανέμορφο χτισμένο σε υψόμετρο 1050 μέτρων, με ωραία αρχιτεκτονική, πνιγμένο στο πράσινο κ τις ορτανσίες (δεν έχω ξαναδεί τόσες πολλές στην ζωή μου!). Διαθέτει καλαίσθητα καταλύματα, λίγες ταβέρνες, μια όμορφη εκκλησία κ γραφικά σοκάκια. Εντύπωση προκαλεί το ιστορικό λεωφορείο της άγονης γραμμής, ο λεγόμενος “Καρνάβαλος”, το οποίο από το 1954 μέχρι το 1979 εκτελούσε το δρομολόγιο Ναύπακτος- Ανω Χώρα-Κάτω Χώρα.

Είναι πάντως ένας τόπος ενδεδειγμένος για φυσιολάτρες (αν δεν είστε τέτοιος τύπος, μην πάτε, θα κόψετε φλέβες!), αφού αυτό που έχει να προσφέρει σε αφθονία είναι το φυσικό κάλλος. Δάση, δάση. δάση παντού! Ρεματιές, φαράγγια, ποτάμια, τρεχούμενα νερά, πυκνή βλάστηση συνθέτουν το τοπίο της ορεινής Ναυπακτίας. Αν αγαπάτε την πεζοπορία, την ορεινή ποδηλασία/τρέξιμο, αυτό το μέρος είναι για εσάς. Υπάρχουν πολλά μονοπάτια ιδανικά για πεζοπορία, τα οποία λιγουρευόμασταν, αλλά λόγω του Δημητράκη δεν τα περπατήσαμε. Περιοριστήκαμε σε μικρές βόλτες με κορυφαία την βόλτα μας στο Περγάρι για να θαυμάσουμε από ψηλά την θέα της Ευηνολίμνης!

Αξέχαστα θα μείνουν και τα ζωάκια που συναντήσαμε: Ένας μοναχικός κατάλευκος ταύρος που έβοσκε στην άκρη του δρόμου, δυο ανερυθρίαστες πασχαλίτσες (?) που έκαναν έρωτα στο προαύλιο της εκκλησίας ( καμία αιδώς!), αλλά και το πιο σουρεάλ βοσκοτόπι που έχω δει ποτέ, ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην μέση του πουθενά γεμάτο με πανέμορφες αγελάδες καθώς κ μια αποικία μικροσκοπικών βατραχιών που τσαλαβουτούσαν μέσα σε λασπόνερα! Πόσο ευτυχισμένα πρέπει να είναι αυτά τα πλάσματα που ζουν σε αυτό το ειδυλλιακό περιβάλλον!

Ένα ακόμα πράγμα που μας έκανε πολύ θετική εντύπωση είναι η ιδιωτική πρωτοβουλία κ η αγάπη των ντόπιων για τον τόπο τους. Οι κάτοικοι της Άνω Χώρας δεν περιμένουν από το κράτος να κάνει πράγματα γι’ αυτούς, αλλά οι ίδιοι από μόνοι τους προσφέρουν στον τόπο τους βάζοντας το χέρι στην τσέπη. Για παράδειγμα η υπέροχη παιδική χαρά στην έξοδο του χωριού (παρόμοια δεν υπάρχει στην Ζάκυνθο, κλαψ!), το αθλητικό κέντρο, καθώς και η βίγλα στο σημείο που ατενίζεις την θέα προς την Ευηνολίμνη είναι δωρεές πολιτών. Και αναρωτιέμαι, βρε παιδιά, εδώ στην Ζάκυνθο που ο τουρισμός έχει κάνει ζάμπλουτους ουκ ολίγους των πολιτών γιατί κανείς δεν προσφέρει ΤΙΠΟΤΑ στον τόπο του; Η απάντηση είναι ρητορική, την ξέρω ήδη! Γιατί πολύ απλά δεν αγαπούν τον τόπο τους, αλλά την τσέπη τους…Τι κρίμα…

Δεν θέλω η επίγευση της ανάρτησης να είναι πικρή…Θα μπορούσα επιπλέον να γκρινιάξω για τον άτακτο γιόκα μας που μας ταλαιπώρησε με την ζωηρή συμπεριφορά του, αλλά δεν θα το κάνω, Δημητράκη! Δεν θα πω στο πανελλήνιο για το πόσο μελωδικά έσκουζες την ώρα που γευματίζαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου…Θα κρατήσω τις όμορφες στιγμές, το πράσινο, τα δάση, τις βόλτες μας στο χωριό, τους ανεπανάληπτους γίγαντες κ την υπέροχη σπανακόπιτα (τι κοιλιόδουλη, Θεέ μου) κ θα ευχηθώ να είμαστε καλά κ να ταξιδεύουμε για να ανακαλύπτουμε τον κόσμο κ να γινόμαστε πλουσιότεροι! Αυτός είναι ο πραγματικός πλούτος, ακούτε, Ζακυνθινοί;

Φιλάκια πολλά σε όλες κ σε όλους! Όλα τα καλά σας εύχομαι κι όσο/όπως μπορείτε να ταξιδεύετε! Μουάτς!