Καληεμρούδια, αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες! Μετά από μια διακοπή για επαναφόρτιση των μπαταριών μου επιστρέφω στο πολυαγαπημένο μου μπλογκοσπιτάκι! Πριν ξεκινήσω να μοιράζομαι μαζί σας τις μαγειρικές μου περιπέτειες θα σας διηγηθώ πώς τα περάσαμε στις φετινές μας διακοπές, οι οποίες στην ουσία ήταν και οι πρώτες που ο Δημητράκης είχε πλήρη αντίληψη μιας και πλησιάζει να γίνει τεσσάρων χρονών. Σκοπός μας ήταν να πάμε στα Λουτρά Υπάτης, τόπο καταγωγής του πεθερού μου και στα Καλάβρυτα. Ναι, μέσα στο κατακαλόκαιρο επιλέγουμε ήσυχους ορεινούς προορισμούς για να ξεκουραστούμε από την βαβούρα της Ζακύνθου. Όμως, όταν έχεις ΄μικρό παιδί, καλό είναι να μην κάνεις σχέδια…Μια μέρα πριν την αναχώρησή μας για το χωριό, ο πρίγκηπάς μας έπαθε λαρυγγίτιδα με αποτέλεσμα να μείνουμε στην Πάτρα ώσπου να αναρρώσει. Ευτυχώς προλάβαμε να πραγματοποιήσουμε έστω το ένα σκέλος των διακοπών μας και να επισκεπτούμε τα Λουτρά μαζί με τους γονείς μου.
Ο μεγάλος μου φόβος ήταν πώς θα είναι ο μικρός στο ταξίδι, αλλά ευτυχώς ήταν συνεργάσιμο το καμάρι μου και δεν ήθελε να βγάλει τη ζώνη του κατά την προσφιλή του συνήθεια. Στη διαδρομή εντυπωσιάστηκε με την γέφυρα Ρίου Αντιρρίου και με τις ανεμογεννήτριες που συναντήσαμε στον δρόμο μας. Ο νομός Φθιώτιδος δεν αποτελεί τουριστικό προορισμό. Κακώς, γιατί διαθέτει σπουδαία φυσική ομορφιά. Τα Λουτρά βρίσκονται σε μια κατάφυτη περιοχή στους πρόποδες της Οίτης. Το όνομά τους το πήραν από την ιαματική και θεραπευτική πηγή της Υπάτης, η οποία θυμίζει κρατήρα ηφαιστείου. Ο οικισμός δημιουργήθηκε τον 19 αιώνα ως λουτρόπολη και μεσουράνησε την δεκαετία 80 και 90, εξού και η πληθώρα ξενοδοχείων στην περιοχή, πολλά από τα οποία δεν λειτουργούν πια αποπνέοντας μια εικόνα εγκατάλειψης και περασμένων μεγαλείων. Υπάρχει υδροθεραπευτήριο, αλλά και εξωτερική πισίνα για τους λουόμενους. Δύο πράγματα εντυπωσίασαν τον Δημητράκη: το “ηφαίστειο”,οπως αποκαλούσε την πηγή, απ’όπου ανάβλυζε το νερό και η έντονη αυγουλίλα που αναδυόταν στη γύρω περιοχή. Η πηγή βρίσκεται σε ένα καταπληκτικό πάρκο, ασυνήθιστο για τα ελληνικά δεδομένα, ιδανικό για τρέξιμο (δεν χάσαμε ευκαιρία!), περπάτημα, πικνικ. Ως και σκιουράκια είχαμε την τύχη να συναντήσουμε!
Λίγα χιλιόμετρα μακριά βρίσκεται μια από τις ωραιότερες μονές που έχω επισκεφθεί, η μονή Αγάθωνος. Χτισμένη τον 14ο με 15ο αιώνα σε μια πλαγιά της Οίτης με μεγάλη συνεισφορά στην ελληνική επανάσταση αποτελεί ένα υπέροχο μέρος, πολύ φροντισμένο κι όμορφο, κατάλληλο για κατάνυξη και ηρεμία.
Αλλά το πιο εντυπωσιακό από όλα ήταν το χωριό Παύλιανη! Βρίσκεται μέσα σε πυκνό ελατοδάσος σε υψόμετρο 1.040 μέτρων και διαθέτει ένα καταπληκτικό Πάρκο Αναψυχής. Πρόκειται για ένα πανέμορφο πάρκο, πολύ φροντισμένο από ανθρώπους με φαντασία και μεράκι. Δεν φτάσαμε ως το τέρμα, αλλά και η μισή ώρα που περπατήσαμε ήταν αρκετή για να μας μαγέψει. Τρεχούμενα νερά, γεφυράκια, πυκνή βλάστηση, αιώρες και κούνιες πάνω από το ποτάμι, αστείες πινακίδες, δεντρόσπιτα, εναέρια μουσική γέφυρα, πισίνες για μπανάκι εντυπωσίασαν κι εμάς και τον Δημητράκη! Μπράβο σε όσους έχουν συμβάλει σε αυτή την τόσο ξεχωριστή προσπάθεια. Ζήσαμε μια αξέχαστη εμπειρία και σίγουρα θα την επαναλάβουμε! Τέλος στην επιστροφή κάναμε μια στάση στο υπέροχο Γαλαξίδι…Είχα ξεχάσει πόσο όμορφο είναι!
Όσον αφορά τα του φαγητού, πανωλεθρία! Δεν έχω να σας πω πολλά, γιατί σε αυτά τα μέρη τρώνε κρέας, κρέας και κρέας…Ω,ναι! Βαρέθηκα να τρώω αγγουροντομάτα και τηγανιτή πατάτα! Φυσικά δεν ξεχνώ την εξαιρετική γλυκιά κολοκυθόπιτα της θείας Μαίρης (να αγιάσουν τα χεράκια σου, θεία μου!) Να σημειώσω επίσης ότι την επέτειο των πέντε χρόνων γάμου με τον Κωστή την γιορτάσαμε σε ένα μαγαζί ονόματι ¨Κρεατοφαγείον”! Χαχαχα! Καλό, ε; Δεν τολμούσα να προφέρω τη λέξη vegan/χορτοφάγος από φόβο μήπως με απελάσουν από τον νομό!
Να είμαστε καλά λοιπόν, να πηγαίνουμε διακοπές, να γεμίζουμε εικόνες, αρώματα, γεύσεις, εμπειρίες και να επιστρέφουμε ανανεωμένοι. Αυτά προς το παρόν, γλυκά μου πλάσματα! Σας φιλώ γλυκά και τα λέμε σύντομα με νέα συνταγούλα! Μουάτς!
