For the article in English click here

Αγαπημένοι μου φίλοι, σήμερα δεν θα σας μαγειρέψω, αλλά θα σας μιλήσω για τις γαστρονομικές περιπέτειες των διακοπών μου στην παραμυθένια Βενετία. Ας μιλήσουμε για φαγητό λοιπόν! Είχαμε διαβάσει ότι η βενετσιάνικη κουζίνα στηρίζεται στα θαλασσινά κ τα ψάρια που αφειδώς παρέχει η λιμνοθάλασσά της. Αυτό που ζήσαμε όμως, δεν περιγράφεται…Τόσο μονόπλευρη κουζίνα δεν έχουμε ξαναδεί. Ακόμα και street food θαλασσινών έχουν φτιάξει! Καλαμαράκι σε χωνάκι δεν είχαμε ξαναδεί! Είχαμε εναποθέσει τις ελπίδες μας στην πίτσα κ τα ζυμαρικά. Έλα όμως που οι Βενετσιάνοι δεν τα  τιμούν ιδιαιτέρως όπως όλοι οι υπόλοιποι Ιταλοί. Το αποτέλεσμα ήταν ένας κατάλογος η χαρά του ψαροφάγου-μαλακιοφάγου, με 4-5 μόνο πιάτα ζυμαρικών, εκ των οποίων τα 3 είχαν ψάρι, το ένα κρέας (συνήθως κιμά) κ το 1 μοναχά ήταν χορτοφαγικό (συνήθως ντομάτα-βασιλικό). Λινγκουίνι με γαρίδες, ταλιατέλες με σουπιές, αστακομακαρονάδες κ.α. Πας στην αγορά του Rialto κ παθαίνεις σοκ από την ποικιλία των θαλασσινών-οστρακοειδών που είναι αραδιασμένα στους πάγκους! Καλέ, πολλά από αυτά δεν τα είχαμε ξαναδεί στη ζωή μας! Μα υπάρχει τέτοια ποικιλία σε καβούρια; Πραγματικά, αν αγαπάτε το ψάρι κ τα θαλασσινά, στη Βενετία θα βρείτε τον γαστρονομικό σας παράδεισο. Αν πάλι είστε χορτοφάγος ή κρεατοφάγος, θα δεινοπαθήσετε (το κρέας δεν το έχουν σε μεγάλη υπόληψη…). και σας ερωτώ: “Πόση πίτσα να φάει κανείς; Πόσα μακαρόνια ντομάτα-βασιλικό;”

Περάσαμε δύσκολες στιγμές, όπου μετά από το πολύωρο περπάτημα (καθημερινά περπατούσαμε τουλάχιστον 10 ώρες!), μετά από τόση κόπωση, ψάχναμε μάταια ένα εστιατόριο της προκοπής για να ξαποστάσουμε κ να φάμε ένα φαγάκι της προκοπής. Δεν ζητούσαμε πολλά: ένα αξιοπρεπές μαγαζί, με έναν κατάλογο που να έχει χορτοφαγικές επιλογές κ που να μην μας αδειάσει το πορτοφόλι…Μάταια όμως…Το χειρότερο το βιώσαμε ένα βράδυ που κατάκοποι καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο, όμορφο, πάνω στη λιμνοθάλασσα με ωραία θέα. Ήμασταν τόσο χαρούμενοι! Ο κατάλογος δεν ήταν πλούσιος, θα τρώγαμε σπαγγέτι ντομάτα-βασιλικό, αλλά τουλάχιστον το περιβάλλον μας αποζημίωνε. Κόστος: 12€+4€ το ατομικό κουβέρ=32€ για δυο απλούστατες μακαρονάδες. Τέλος πάντων, περιμέναμε με ανυπομονησία να έρθει το φαγητό, αφού η πείνα μας είχε χτυπήσει κόκκινο…Και καταφθάνουν 2 πιατέλες κυριολεκτικά με μια χούφτα μακαρόνια στο κέντρο κ στην άκρη ένα μπολάκι με έξτρα σάλτσα! Η απογοήτευσή μας δεν περιγράφεται! Να φανταστείτε ότι κάναμε παπάρα όλη τη σάλτσα με το ψωμάκι για να κατευνάσουμε την πείνα μας, γιατί φυσικά το πιάτο δεν μας χόρτασε επ’ ουδενί! Ομολογώ ότι ήταν από τα πιο νόστιμα ζυμαρικά που έχω φάει, αλλά ούτε για κοινωνία δεν έφτανε! Ευτυχώς όμως ήμασταν τυχεροί και ανακαλύψαμε κι μια πιτσαρία με νόστιμα πιάτα σε φυσιολιογικές μερίδες! Εκεί απολαύσαμε λινγκουίνι με λαχανικά κ φρέσκα ραβιόλια με γέμιση σπανάκι-ρικότα κ σάλτσα ντομάτας.

Για να μην λέω μόνο τα αρνητικά, να σας πω ότι φάγαμε καταπληκτική πίτσα. Λεπτή καλοψημένη ζύμη, με ωραίους συνδυασμούς υλικών: οι αγαπημένες μας ήταν μια με φρέσκια ρόκα- γκοργκοντζόλα- καρύδι κ μια με τριλογία μανιταριών. Και φυσικά φάγαμε εξαιρετικό παγωτό. Το καλύτερο το εντοπίσαμε στο γειτονικό Treviso (“Stefano Dassie). Κάθε κουταλιά και ένα παραλήρημα!

Τα γλυκά τους πάντως δεν μας ενθουσίασαν. Φανταστείτε πως αν και οι δυο μας είμαστε γλυκατζήδες, περνούσαμε από τα ζαχαροπλαστεία, χαζεύαμε τις βιτρίνες και μόνο μια φορά μπήκαμε μέσα για να αγοράσουμε ένα γλυκό που μας έκανε κλικ, του οποίου η κατάληξη μετά την πρώτη μπουκιά ήταν τα σκουπίδια! Fornarina λεγόταν η ατυχής επιλογή μας και είχε έντονη γεύση πικραμύγδαλο.

Στους φούρνους μπορούσες να βρεις νόστιμα πραγματάκια, όπως αλμυρά κρουασάν, φοκάτσια, πανίνι (μικρά σάντουιτς). Το πιο εύγευστο που φάγαμε ήταν ένα κομμάτι από πουρέ κολοκύθας κ αλεύρι γεμιστό με ρικότα κ μανιτάρια.

Η χειρότερη εμπειρία μας πάντως ήταν το τελευταίο βράδυ που δειπνήσαμε σε ένα ρομαντικό εστιατόριο δίπλα σε ένα κανάλι. Τα ζυμαρικά ήταν τόσο παραβρασμένα κ άνοστα που τα αφήσαμε. Πεινασμένοι αγοράσαμε από γειτονική πιτσαρία μια καταπληκτική ευτυχώς πίτσα με μανιτάρια, πήραμε τα ποτήρια μας απ’το ξενοδοχείο και κάναμε μεταμεσονύκτιο πικνικ δίπλα σε ένα κανάλι. Τελικά, κάθε εμπόδιο για καλό…Θα σας αποχαιρετήσω με ένα κουίζ: μήπως ξέρει κανείς τι είναι αυτά που βρίσκονται μέσα στο διχτάκι στην τελευταία φωτογραφία; Εμείς δεν τα είχαμε ξαναδεί. Και ένα συμπέρασμα τελευταίο: βιώσαμε στο πετσί μας το “φάτε μάτια ψάρια κ κοιλιά περίδρομο”, με την έννοια πως η Βενετία είναι τόσο εύκολο να σε χορτάσει οπτικά, αφού είναι πανέμορφη, αλλά συνάμα τόσο δύσκολο να σε χορτάσει κυριολεκτικά, αν είσαι χορτοφάγος.

Να είστε καλά!

My dear friends, today I will share with you my impressions about Venetian food during my holidays in Venice. So, let’s talk about food! We had a hard time as far as food is concerned. Their cuisine is based almost exclusively on fish and seafood. As a result it is hard for a vegetarian to have a decent meal. They even have street food based on seafood! You can’t live every day on pizza though I admit it was amazing! They do not particularly like pasta, so their menus are poor in pasta dishes, most of which contained seafood (tagliatelle with shrimps/mussels etc). Thank God there was the tomato-basil spaghetti option, otherwise we would not have eaten pasta in Italy! Having walked for at least 10 hours, being hungry and exhausted and not being able to find something good to eat is a very frustrating experience…

PIzza is absolutely mouthwatering! Either eaten as a street food or in a pizzeria we enjoyed it very much. The crust was thin and tasty and the toppings were fresh and yummy.

As far as desserts are concerned, we had a lot of ice creams. Venice is full of gelaterie (the best are “Paolin” and “Nico”), but the best ice cream we had was in Treviso, a small town nearby, at “Stefano Dassie”. I still recall the shiver we felt when we first tried it! Heavenly! We did not like the typical venetian sweets and we preferred sticking to ice cream.

Of course in bakeries you can find delicious panini, brioche and focaccia. The best thing we tried was a kind od a pie with pumpkin, ricotta and mushrooms (left in the picture above). I have a question for you: does anybody know what these little tube-like things are? Rialto’s fishmarket was full of them and we had no idea what they were.

Take care, my dear friends!